GALEGO
PROCESIÓN DAS PALMAS
Evanxeo
Bendito o que vén no nome do Señor
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
CICLO A Mt 21, 1-11
Cando se aproximaban a Xerusalén e chegaron a Betfagué, ao pé do Monte das Oliveiras, mandou Xesús a dous discípulos, dicíndolles:
‑ Ide á aldea que tendes aí de fronte, e de seguida atoparedes unha burra atada e un burriño con ela; ceibádeos e traédeos. Se alguén vos pregunta algo, respondédeslle que lle fan falta ao Señor, e que de seguida llos mandará de volta.
Isto sucedeu para que se cumprise o que fora dito polo profeta:
Dicídelle á filla de Sión:
Velaí o teu Rei que vén onda ti,
humilde e montado nunha burra,
nun burro, fillo de animal de carga.
Foron os discípulos, e fixeron o que Xesús lles mandara. Trouxeron a burra e mais o burriño, botáronlle enriba os mantos, e Xesús montou. Moita xente estendeu os mantos no camiño; outros cortaron ponlas das árbores, e estendéronas tamén no camiño. E a xente que ía diante e mais os que o seguían gritaban:
‑Hosanna ao Fillo de David! Bendito o que vén no nome do Señor! Hosanna nas alturas!
E ao entrar en Xerusalén, toda a cidade conmovida preguntaba:
‑ Quen é este?
A xente respondía:
‑ Este é o profeta Xesús, o de Nazaret de Galilea.
Palabra do Señor
R/. Loámoste, Cristo
MISA
LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS
Primeira Lectura Is 50, 4-7
Non apartei a miña cara das increpacións, pero sei que non quedarei confundido
(Terceiro Canto do Servo do Señor)
O Señor Deus concedeume lingua de discípulo,
para saber instruír o cansado cunha palabra que o anime na mañá.
El espreguiza pola mañá o meu oído para escoitar coma discípulo.
O Señor abriu o meu oído,
e eu non me rebelei, non me botei para atrás.
Ofrecín o lombo aos que me azoutaban, e a miña cara aos que me arrincaban a barba.
Non escondín a miña cara dos insultos e das cuspiñadas.
Pero o Señor axudarame,
por isto non me sinto avergonzado, e poño a miña cara coma un diamante,
pois sei que non me avergonzarei.
Palabra do Señor
R/. Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 21, 8-9. 17-18a. 19-20. 23-24
R/. (2a): Meu Deus, meu Deus, por qué me abandonaches?
Todos os que me ven fan burla de min,
torcendo os labios, movendo a cabeza:
«Confiou no Señor, que El o libre,
que El o salve, se é que o ama».
Rodéanme mandas de cans,
cércame un fato de malvados,
tradearon as miñas mans e os meus pés,
e podo contar os meus ósos.
Reparten os meus vestidos
e botan ás sortes o meu manto.
Pero ti, Señor, non esteas lonxe;
ti es a miña forza, ven axiña axudarme.
Eu falareilles de ti aos meus irmáns,
loareite no medio da asemblea.
Servidores do Señor, loádeo,
liñaxe de Xacob, glorificádeo,
liñaxe de Israel, temédeo.
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES
Segunda Lectura Flp 2, 6-11
Humillouse a si mesmo, por iso Deus exaltouno
Irmáns:
Cristo Xesús, con ser de condición divina,
non se agarrou con cobiza ao seu ser igual a Deus;
senón que se espiu do seu rango,
e asumiu a condición de escravo,
feito en todo semellante aos homes.
Presentándose coma un home calquera,
abaixouse a si mesmo, facéndose obediente ata á morte,
e á morte na cruz.
Por iso tamén Deus o exaltou sobre todo
e lle concedeu un nome que está por riba de todo outro nome,
para que ao nome de Xesús se dobre todo xeonllo
no ceo, na terra e mais no abismo,
e toda lingua proclame que Xesús Cristo é o Señor
para gloria de Deus Pai.
Palabra do Señor
R/. Grazas a Deus
VERSÍCULO Flp 2, 8-9
Cristo abaixouse a si mesmo, facéndose obediente ata á morte,
e á morte na cruz.
Por iso tamén Deus o exaltou sobre todo
e lle concedeu un nome que está por riba de todo outro nome.
Evanxeo – PAIXÓN DO NOSO SEÑOR XESÚS CRISTO
CICLO A
PAIXÓN DO NOSO SEÑOR XESÚS CRISTO SEGUNDO MATEU
Mt 26, 14 — 27, 66 (longa)
Canto me dades se volo entrego?
C. Naquel tempo, un dos Doce, chamado Xudas Iscariote, foi onda os sumos sacerdotes e díxolles:
S. ‑ Canto me dades se volo entrego?
C. Eles acordaron darlle trinta moedas de prata. E desde entón andaba buscando o momento axeitado para llelo entregar.
Onde queres que che preparemos a Pascua?
C. No primeiro día dos Ácimos os discípulos fóronlle preguntar a Xesús:
S. ‑ Onde queres que che preparemos a cea pascual?
C. El respondeu:
+ ‑ Ide á cidade, á casa de fulano e dicídelle: «O Mestre di: O momento está preto; vou celebrar a Pascua cos meus discípulos na túa casa».
C. Os discípulos fixeron tal como Xesús lles mandara e prepararon a Pascua.
Un de vós vaime entregar
C. Chegado o solpor, púxose á mesa cos Doce. E mentres ceaban díxolles:
+ ‑ Asegúrovos que un de vós me vai entregar.
C. Moi tristes, empezaron a preguntarlle un por un:
S. ‑ Non serei eu, Señor?
C. El respondeu:
+ ‑ Un que meteu comigo a man no prato, ese entregarame. O Fillo do Home vaise, como está escrito del; pero ai daquel que entrega ao Fillo do Home! Máis lle valía non nacer.
C. Entón Xudas, o que o ía entregar, preguntoulle:
S. ‑ Non serei eu, Mestre?
C. Respondeulle:
+ ‑ Ti o dixeches.
Isto é o meu corpo. Isto é o meu sangue
C. Mentres estaban a comer, Xesús colleu pan e, dando grazas, partiuno e déullelo aos seus discípulos, dicindo:
+ ‑ Tomade e comede: isto é o meu corpo.
C. E collendo unha copa, dando grazas, déullela dicindo:
+ ‑ Bebede todos dela. Que isto é o meu sangue, o sangue da Alianza, vertido por todos para o perdón dos pecados. E asegúrovos que desde agora non volverei beber este produto da viña, ata o día que beba convosco o viño novo no Reino do meu Pai.
C. Despois de cantaren os Salmos, saíron para o Monte das Oliveiras.
Ferirei o pastor e dispersaranse as ovellas do rabaño
C. Entón díxolles Xesús:
+ ‑ Esta noite todos ides tropezar na vosa fe por causa miña, conforme está escrito: Ferirei o pastor e dispersaranse as ovellas do rabaño. Pero cando resucite, irei diante de vós a Galilea.
C. Replicoulle Pedro:
S. – Aínda que todos tropecen pola túa causa, eu si que non tropezarei.
C. Respondeulle Xesús:
+ ‑ Pois ti ten por seguro que esta mesma noite, antes de que cante o galo, hasme negar tres veces.
C. Díxolle Pedro:
S. – Aínda que teña que morrer contigo, endexamais te negarei.
C. E o mesmo dixeron todos os discípulos.
Empezou a poñerse triste e a sentirse fondamente angustiado
C. Entón chegou Xesús cos seus discípulos a un terreo chamado Xetsemaní e díxolles:
+ ‑ Sentade aquí, mentres eu vou orar.
C. E, levando consigo a Pedro e mais aos dous fillos do Zebedeo, empezou a poñerse triste e a sentirse fondamente angustiado. E díxolles:
+ ‑ Morro de tristura; quedade aquí, e vixiade comigo.
C. E avantando un pouco, caeu rostro en terra, mentres rogaba:
+ ‑ Meu Pai, se é posible, arreda de min este cáliz. Pero non se faga o que eu quero, senón o que queres ti.
C. E, volvendo onda os discípulos, atopounos durmindo. Díxolle a Pedro:
+ ‑ Non puidestes velar comigo nin tan sequera unha hora? Estade á espreita e orade, para non entrardes na tentación. O espírito está disposto, pero a carne é débil.
C. E arredándose de novo, por segunda vez púxose a orar dicindo:
+ ‑ Meu Pai, se este cáliz non pode pasar sen que eu o beba, fágase a túa vontade.
C. E, volvendo de novo, atopounos tombados, porque lles caían os ollos co sono. Deixounos e arredouse de novo, e púxose a orar por terceira vez, repetindo as mesmas palabras. Despois volveu onda os seus discípulos e díxolles:
+ ‑ Conque aínda durmides e descansades? Pois sabede que xa chega a hora e o Fillo do Home vai ser entregado nas mans dos pecadores. Veña, erguédevos e vaiámonos, que xa está aquí o que me vai entregar!
Suxeitaron a Xesús e prendérono
C. Aínda estaba Xesús falando aos seus discípulos, cando chegou Xudas, un dos Doce, acompañado dun grupo de xente con espadas e paus, que mandaran os sumos sacerdotes e os senadores do pobo.
O que ía entregalo déralles este contrasinal:
S. ‑ A quen eu lle dea un bico, ese é; prendédeo.
C. De seguida, achegouse a Xesús e díxolle:
S. – «Saúde, Mestre!»
C. E bicouno. Xesús respondeulle:
+ ‑ Amigo, o que viñeches facer!
C. Entón adiantáronse, suxeitaron a Xesús e prendérono.
Pero un dos que estaban con Xesús, botando man á súa espada, desenvaiñouna, e feriu o criado do sumo sacerdote, rabenándolle unha orella.
Entón Xesús díxolle:
+ – Volve a túa espada ao seu sitio, pois todos os que levan espada, pola espada perecerán. Seica pensas que non podo acudir a meu Pai? E el, agora mesmo, poñería á miña disposición máis de doce lexións de anxos. Pero, como se ían entón cumprir as Escrituras, de que así ten que suceder?
C. E naquela hora díxolle á xente:
+ ‑ Saístes prenderme con espadas e paus, coma se fose un bandido. Ía a diario sentarme no templo ensinando, e non me prendestes.
C. Todo isto aconteceu para que se cumprise o que escribiron os profetas.
Entón todos os discípulos, abandonándoo, fuxiron.
Ides ver como o Fillo do Home senta á dereita do Todopoderoso
C. Os que prenderon a Xesús levárono á casa de Caifás, o sumo sacerdote, onde estaban reunidos os letrados e mais os senadores. Pedro seguiuno de lonxe ata o patio do sumo sacerdote e, entrando, sentou cos criados para ver como acababa todo aquilo.
Os sumos sacerdotes e mais o Sanedrín teimaban por encontrar algún falso testemuño contra Xesús para o poderen condenar á morte. Pero non o atopaban por moitas falsas testemuñas que comparecían. Á fin, viñeron dúas que dicían:
S. ‑ Este afirmou: podo destruír o templo de Deus e reconstruílo en tres días.
C. Entón ergueuse o sumo sacerdote e díxolle:
S. ‑ Non respondes nada? Que é o que estes testemuñan contra ti?
C. Pero Xesús calaba, e o sumo sacerdote díxolle:
S. ‑ Conxúrote polo Deus vivo que me digas se ti es o Mesías, o Fillo de Deus.
C. Xesús contestou:
+ ‑ Ti o dixeches. E dígovos máis: A partir de agora ides ver como o Fillo do Home senta á dereita do Todopoderoso e vén entre as nubes do ceo.
C. Daquela o sumo sacerdote, rachando os vestidos, exclamou:
S. ‑ Que necesidade temos de testemuñas? Vós mesmos oístes a blasfemia. Que vos parece?
C. Eles responderon:
S. ‑ É culpable: merece a morte.
C. Entón cuspíronlle na cara e uns déronlle unhas trompadas; outros zorregábanlle dicindo:
S. ‑ Cristo, ora, adiviña quen che pegou!
Antes de que cante o galo hasme negar tres veces
C. Pedro estaba sentado fóra, no patio. Acercouse a el unha criada e díxolle:
S. ‑ Ti tamén andabas con Xesús o Galileo.
C. El negouno diante de todos:
S. ‑ Non sei de que me falas.
C. Ao saír cara ao portalón viuno outra criada e díxolles aos que estaban alí:
S. ‑ Este andaba con Xesús de Nazaret.
C. De novo volveu el negalo con xuramento:
S. ‑ Non coñezo a ese home.
C. De alí a un pouco achegáronse os presentes, dicíndolle a Pedro:
S. ‑ Si, ti tamén es deles; descóbrete a túa mesma fala.
C. Entón el empezou a maldicir e a xurar:
S. ‑ Que non coñezo a ese home!
C. E coa mesma cantou o galo. Pedro, acordándose das palabras que dixera Xesús: «Antes de que cante o galo hasme negar tres veces», saíu para fóra e chorou amargamente.
Entregaron a Xesús a Pilato, o gobernador
C. Ao raiar o día, todos os sumos sacerdotes e mais os senadores do pobo celebraron consello contra Xesús, para condenalo á morte. Amarrárono e fóronllo entregar a Pilato, o gobernador.
Non é lícito botalas no peto das ofrendas, xa que son prezo de sangue
C. Entón Xudas, o traidor, ao ver que o condenaran, cheo de remordementos, devolveulles as trinta moedas de prata aos sumos sacerdotes e mais aos senadores dicindo:
S. ‑ Pequei entregando á morte un inocente.
C. Eles contestaron:
S. ‑ E a nós que nos contas? Alá ti.
C. El, guindando as moedas no templo, marchou, e foise aforcar. Os sumos sacerdotes, apañando as moedas, dixeron:
S. ‑ Non é lícito botalas no peto das ofrendas, xa que son prezo de sangue.
C. Entón, despois de deliberar, compraron con elas o Agro do Oleiro, para enterrar nel os forasteiros. Por iso, aquel agro chámase aínda hoxe o «Agro do sangue». Cumpriuse así o que deixara escrito o profeta Xeremías:
«Colleron as trinta moedas de prata, prezo co que taxaran a un home
(pois esa era a taxa que poñían os fillos de Israel),
pagando así o Agro do Oleiro, tal como mo mandara o Señor».
Es ti o rei dos xudeus?
C. Compareceu Xesús diante do gobernador, que lle preguntou:
S. ‑ Es ti o rei dos xudeus?
C. Xesús contestou:
+ ‑ Ti o dis.
C. E aos cargos que lle facían os sumos sacerdotes e mais os senadores, non respondeu nada. Entón preguntoulle Pilato:
S. ‑ Seica non oes todo o que están testemuñando contra ti?
C. Pero non respondeu a pregunta ningunha, deixando ao gobernador moi estrañado.
Resulta que pola festa tiña o costume de ceibar o preso que a xente lle pedise. Tiñan daquela un preso de moita sona chamado Barrabás. Pilato dirixiuse ao pobo reunido:
S. ‑ A quen queredes que vos solte, a Barrabás ou a Xesús, chamado o Cristo?
C. Pois el ben sabía que llo entregaran por envexa.
Mentres estaba sentado no tribunal, a súa muller mandoulle a dicir:
S. ‑ Deixa en paz a ese xusto, que hoxe sufrín moito en soños por cousa del.
C. Pero os sumos sacerdotes e mais os anciáns persuadiron á xente, para que reclamasen a Barrabás e acabasen con Xesús. O gobernador insistiu:
S. ‑ A quen queredes que vos libere?
C. Eles dixeron:
S. ‑ A Barrabás.
C. Díxolles Pilato:
S. ‑ E que fago eu con Xesús, chamado o Cristo?
C. E responderon todos:
S. ‑ Que o crucifiquen!
C. El replicou:
S. ‑ Pero, que mal fixo?
C. Pero eles berraban máis forte dicindo:
S. ‑ Que o crucifiquen!
C. Vendo Pilato que non conseguía nada, senón que, pola contra, o barullo ía a máis, tomou auga e lavou as mans diante de todos dicindo:
S. ‑ Alá vós, eu non son responsable deste sangue.
C. Todo o pobo respondeu dicindo:
S. ‑ Pois que recaia o seu sangue sobre nós e sobre os nosos fillos.
C. Entón soltoulles a Barrabás, e a Xesús, despois de o mandar azoutar, entregouno para que o crucificasen.
Saúde, rei dos xudeus!
C. Os soldados do gobernador levaron a Xesús ao Pretorio, e reuniron toda a compañía. Espírono, botáronlle enriba un manto escarlata; e, trenzando unha coroa de espiños, puxéronlla na cabeza, e na man dereita unha cana. Axeonllándose diante del, dicíanlle moqueándose:
S. ‑ Saúde, rei dos xudeus!
C. Cuspíanlle e coa canivela dábanlle vergallazos na cabeza. Despois de faceren riso del, quitáronlle o manto e puxéronlle a súa roupa e quitárono para fóra para o crucificar.
Crucificaron tamén con el dous bandidos
C. Ao saíren atoparon un home de Cirene, chamado Simón; e obrigárono a levar a cruz de Xesús.
Cando chegaron a un lugar chamado Gólgota, é dicir, lugar da Caveira, a Xesús déronlle de beber viño mesturado con fel; el probouno, pero non o quixo beber. Despois de que o crucificaron, repartiron os seus vestidos botándoos a sorteo e, estando alí sentados, vixiábano.
Enriba da súa cabeza puxeron escrito o motivo da súa condena: «Este é Xesús, o Rei dos Xudeus».
Crucificaron tamén con el dous bandidos, un á dereita e outro á esquerda.
Se es Fillo de Deus, baixa da cruz
C. Os que pasaban por alí insultábano, abaneando a cabeza e dicindo:
S. ‑ Ti que destrúes o templo e o reconstrúes en tres días, sálvate e ti mesmo; se es Fillo de Deus, baixa da cruz.
C. Do mesmo xeito, os sumos sacerdotes, cos letrados e cos senadores, burlándose del dicíanlle:
S. ‑ Salvou a outros, pero non se pode salvar a si mesmo. É rei de Israel; que baixe agora de cruz e creremos nel. Confía en Deus; pois que Deus o salve agora, se tanto lle quere, xa que dixo: «Son Fillo de Deus».
C. Tamén o aldraxaban os bandidos que estaban crucificados con el.
Elí, Elí, lemá sabactaní?
C. Desde o mediodía, a escuridade cubriu toda aquela terra ata as tres da tarde. E ao redor desta hora, clamou Xesús e, con voz resoante, dixo:
+ ‑ Elí, Elí, lemá sabactaní?
C. Isto é: «Meu Deus, meu Deus, por que me abandonaches?»
Algúns dos que estaban alí oíron e comentaban:
S. ‑ Ese está chamando por Elías.
C. Inmediatamente un deles foi correndo coller unha esponxa, enchoupouna de vinagre, espetouna nunha cana, e dáballe de beber.
Pero os demais dicían:
S. ‑ Deixa, a ver se vén Elías salvalo.
C. Logo Xesús, clamando outra vez con voz resoante, entregou o espírito.
(Todos se axeonllan, e faise unha pausa)
C. Entón o veo do Santuario rachou en dous de arriba abaixo. Tremeu a terra, as rochas fenderon, e abríronse os sepulcros. Moitos corpos dos santos que estaban mortos resucitaron. E despois que el resucitou saíron dos sepulcros, entraron na cidade santa e aparecéronselles a moitos.
O centurión e mais os que con el gardaban a Xesús, vendo o terremoto e todo o que pasaba, dixeron aterrados:
S. ‑ Verdadeiramente este era o Fillo de Deus.
C. Había alí, mirando desde lonxe, moitas mulleres que seguiran a Xesús desde Galilea para servilo. Entre elas estaba María Madalena, María a nai de Santiago e mais de Xosé, e a nai dos fillos do Zebedeo.
Xosé puxo o corpo de Xesús no sepulcro novo
C. Á tardiña chegou un home rico de Arimatea, chamado Xosé, que tamén era discípulo de Xesús. Foi onda Pilato e pediulle o corpo de Xesús. Pilato mandou que llo entregasen.
Collendo o corpo envolveuno nunha saba limpa e púxoo no seu propio sepulcro novo, que tiña cavado nunha rocha; e, facendo rodar unha gran lousa na entrada do sepulcro, foise. Estaban alí María Madalena e mais a outra María, sentadas fronte ao sepulcro.
Tendes a garda, ide, e vixiádeo como mellor saibades
C. Ao outro día, pasado o día da Preparación, os sumos sacerdotes e mais os fariseos foron xuntos onda Pilato e dixéronlle:
S. ‑ Señor, lembramos que aquel embelequeiro, cando estaba vivo, dixo: «Resucitarei despois de tres días». Así que manda que vixíen o sepulcro ata o terceiro día; non vaia ser que cheguen os discípulos e o rouben e que lle digan á xente: «Resucitou de entre os mortos». E así, a derradeira impostura sería peor cá primeira.
C. Díxolles Pilato:
S. – Tendes a garda, ide, e vixiádeo como mellor saibades.
Eles foron e selaron a lousa, asegurando a vixilancia do sepulcro coa garda.
Palabra do Señor
R/. Loámoste, Cristo
______________________________________________________________________
PAIXON DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEU
Ou máis breve: 27, 11-54
Compareceu Xesús ante o gobernador, que lle preguntou:
‑Es ti o rei dos xudeus?
Xesús contestou:
‑Ti o dis.
E ós cargos que lle facían os sumos sacerdotes e mais os senadores, non respondeu nada. Entón preguntoulle Pilato:
‑Seica non oes todo o que están testemuñando contra ti?
Pero non respondeu a pregunta ningunha, deixando ó gobernador moi estrañado.
Resulta que pola festa tiña o costume de ceibar o preso que a xente lle pedise. Tiñan daquela un preso de moita sona chamado Xesús Barrabás. Pilato dirixiuse ó pobo reunido:
‑A quen queredes que vos solte, a Xesús Barrabás ou a Xesús, chamado o Cristo?
Pois el ben sabía que llo entregaran por envexa.
Mentres estaba sentado no tribunal, a súa muller mandoulle a dicir:
‑Deixa en paz a ese xusto, que hoxe sufrín moito en soños por cousa del.
Pero os sumos sacerdotes e mais os anciáns persuadiron á xente, para que reclamasen a Barrabás e acabasen con Xesús. O gobernador insistiu:
‑A quen queredes que vos libere?
Eles dixeron:
‑A Barrabás.
Díxolles Pilato:
‑E que fago eu con Xesús, chamado o Cristo?
E responderon todos:
‑Que o crucifiquen!
El replicou:
‑Pero, que mal fixo?
Pero eles berraban máis forte dicindo:
‑Que o crucifiquen!
Vendo Pilato que non conseguía nada, senón que, pola contra, o barullo ía a máis, tomou auga e lavou as mans diante de todos dicindo:
‑Alá vós, eu non son responsable deste sangue.
Todo o pobo respondeu dicindo:
‑Pois que recaia o seu sangue sobre nós e sobre nosos fillos.
Entón soltoulles a Barrabás, e a Xesús, despois de o mandar azoutar, entregouno para que o crucificasen.
Os soldados do gobernador levaron a Xesús ó Pretorio, e reuniron toda a compañía. Espírono, botáronlle enriba un manto escarlata; e, trenzando unha coroa de espiños, puxéronlla na cabeza, e na man dereita unha cana. Axeonllándose diante del, dicíanlle moqueándose:
‑Saúde, rei dos xudeus!
Cuspíanlle e coa canivela dábanlle xostregadas na cabeza. Despois de faceren riso del, quitáronlle o manto e puxéronlle a súa roupa e quitárono para fóra para o crucificar.
O saíren atoparon un home de Cirene, chamado Simón; e obrigárono a levar a cruz de Xesús. Cando chegaron a un lugar chamado Gólgota, que quere dicir: «lugar da Caveira», déronlle de beber viño mesturado con fel. Xesús probouno, pero non o quixo beber. Crucificárono, e repartiron entre eles a roupa botándoa a sorteo. Despois sentaron alí a ter conta del.
Puxéronlle tamén enriba da cabeza un escrito co motivo da condena: «Este é Xesús, o rei dos xudeus». Tamén crucificaron con el dous bandidos, un á dereita e outro á esquerda.
Os que pasaban por alí, insultábano, abaneando a cabeza e dicindo:
‑Vaites, vaites, o que destrúe o templo e o reconstrúe en tres días! Ora, sálvate a ti mesmo e baixa da cruz, se es fillo de Deus.
Do mesmo xeito os sumos sacerdotes, burlándose del xunto cos letrados e senadores, dicíanlle:
‑Salvou a outros, pero non se pode salvar a si mesmo! É o rei de Israel! Que baixe agora da cruz e creremos nel! Confía en Deus: pois que o salve agora, se é que de verdade o quere; ben que dixo: «Son fillo de Deus».
Tamén o aldraxaban os bandidos que estaban crucificados con el.
Chegado o mediodía, a escuridade cubriu a terra ata as dúas e pico da tarde. E nesa hora Xesús berrou moi forte dicindo:
‑Elí, Elí, lemá sabactaní?
Isto é: Meu Deus, meu Deus, por que me abandonaches?
E algúns dos que estaban alí, oíndo aquilo, comentaban:
‑Este chama a Elías.
Inmediatamente un deles foi correndo coller unha esponxa con vinagre e, espetándoa nunha cana, deulle de beber. Pero os demais dicían:
‑Deixade, a ver se vén Elías salvalo.
Pero Xesús, dando de novo un grande berro, entregou a alma.
Entón o veo do Santuario rachouse en dous de arriba abaixo. Tremeu a terra, as rochas fenderon, e abríronse os sepulcros. Moitos corpos dos santos que estaban mortos resucitaron. E despois que el resucitou saíron dos sepulcros, entraron na cidade santa e aparecéronselles a moitos.
O centurión e mais os que con el gardaban a Xesús, vendo o terremoto e todo o que pasaba, dixeron aterrados:
‑Verdadeiramente este era o Fillo de Deus.
CASTELLANO
Primera lectura
Lectura del libro de Isaías (50,4-7):
Mi Señor me ha dado una lengua de iniciado, para saber decir al abatido una palabra de aliento. Cada mañana me espabila el oído, para que escuche como los iniciados. El Señor me abrió el oído. Y yo no resistí ni me eché atrás: ofrecí la espalda a los que me apaleaban, las mejillas a los que mesaban mi barba; no me tapé el rostro ante ultrajes ni salivazos. El Señor me ayuda, por eso no sentía los ultrajes; por eso endurecí el rostro como pedernal, sabiendo que no quedaría defraudado.
Palabra de Dios
Salmo
Sal 21,8-9.17-18a.19-20.23-24
R/. Dios mío, Dios mío, ¿por qué me has abandonado?
Al verme, se burlan de mí,
hacen visajes, menean la cabeza:
«Acudió al Señor, que lo ponga a salvo;
que lo libre, si tanto lo quiere.» R/.
Me acorrala una jauría de mastines,
me cerca una banda de malhechores;
me taladran las manos y los pies,
puedo contar mis huesos. R/.
Se reparten mi ropa,
echan a suertes mi túnica.
Pero tú, Señor, no te quedes lejos;
fuerza mía, ven corriendo a ayudarme. R/.
Contaré tu fama a mis hermanos,
en medio de la asamblea te alabaré.
Fieles del Señor, alabadlo;
linaje de Jacob, glorificadlo;
temedlo, linaje de Israel. R/.
Segunda lectura
Lectura de la carta del apóstol san Pablo a los Filipenses (2,6-11):
Cristo, a pesar de su condición divina, no hizo alarde de su categoría de Dios; al contrario, se despojó de su rango y tomó la condición de esclavo, pasando por uno de tantos. Y así, actuando como un hombre cualquiera, se rebajó hasta someterse incluso a la muerte, y una muerte de cruz. Por eso Dios lo levantó sobre todo y le concedió el «Nombre-sobre-todo-nombre»; de modo que al nombre de Jesús toda rodilla se doble en el cielo, en la tierra, en el abismo, y toda lengua proclame: Jesucristo es Señor, para gloria de Dios Padre.
Palabra de Dios
Evangelio del domingo
Pasión de nuestro Señor Jesucristo según San Mateo (26,14–27,66):
C. En aquel tiempo, uno de los Doce, llamado Judas Iscariote, fue a los sumos sacerdotes y les propuso:
S. «¿Qué estáis dispuestos a darme, si os lo entrego?»
C. Ellos se ajustaron con él en treinta monedas. Y desde entonces andaba buscando ocasión propicia para entregarlo.
C. El primer día de los Ázimos se acercaron los discípulos a Jesús y le preguntaron:
S. -«¿Dónde quieres que te preparemos la cena de Pascua?»
C. Él contestó:
+ «Id a la ciudad, a casa de Fulano, y decidle: «El Maestro dice: Mi momento está cerca; deseo celebrar la Pascua en tu casa con mis discípulos.»»
C. Los discípulos cumplieron las instrucciones de Jesús y prepararon la Pascua.
C. Al atardecer se puso a la mesa con los Doce. Mientras comían dijo:
+ «Os aseguro que uno de vosotros me va a entregar.»
C. Ellos, consternados, se pusieron a preguntarle uno tras otro:
S. «¿Soy yo acaso, Señor?»
C. Él respondió:
+ «El que ha mojado en la misma fuente que yo, ése me va a entregar. El Hijo del hombre se va, como está escrito de él; pero, ¡ay del que va a entregar al Hijo del hombre!; más le valdría no haber nacido.»
C. Entonces preguntó Judas, el que lo iba a entregar:
S. «¿Soy yo acaso, Maestro?»
C. Él respondió:
+ «Tú lo has dicho.»
C. Durante la cena, Jesús cogió pan, pronunció la bendición, lo partió y lo dio a sus discípulos, diciendo:
+ «Tomad, comed: esto es mi cuerpo.»
C.. Y, cogiendo una copa, pronunció la acción de gracias y se la dio diciendo:
+ «Bebed todos; porque ésta es mi sangre, sangre de la alianza, derramada por todos para el perdón de los pecados. Y os digo que no beberé más del fruto de la vid, hasta el día que beba con vosotros el vino nuevo en el reino de mi Padre.»
C. Cantaron el salmo y salieron para el monte de los Olivos.
C. Entonces Jesús les dijo:
+ «Esta noche vais a caer todos por mi causa, porque está escrito: «Heriré al pastor, y se dispersarán las ovejas del rebaño.» Pero cuando resucite, iré antes que vosotros a Galilea.»
C. Pedro replicó:
S. «Aunque todos caigan por tu causa, yo jamás caeré.»
C. Jesús le dijo:
+ «Te aseguro que esta noche, antes que el gallo cante, me negarás tres veces.»
C . Pedro le replicó:
S. «Aunque tenga que morir contigo, no te negaré. »
C. Y lo mismo decían los demás discípulos.
C. Entonces Jesús fue con ellos a un huerto, llamado Getsemaní, y les dijo:
+ «Sentaos aquí, mientras voy allá a orar.»
C. Y, llevándose a Pedro y a los dos hijos de Zebedeo, empezó a entristecerse y a angustiarse. Entonces dijo:
+ «Me muero de tristeza: quedaos aquí y velad conmigo.»
C. Y, adelantándose un poco, cayó rostro en tierra y oraba diciendo:
+ «Padre mío, si es posible, que pase y se aleje de mí ese cáliz. Pero no se haga lo que yo quiero, sino lo que tú quieres.»
C. Y se acercó a los discípulos y los encontró dormidos. Dijo a Pedro:
+ «¿No habéis podido velar una hora conmigo? Velad y orad para no caer en la tentación, pues el espíritu es decidido, pero la carne es débil.»
C. De nuevo se apartó por segunda vez y oraba diciendo:
+ «Padre mío, si este cáliz no puede pasar sin que yo lo beba, hágase tu voluntad.»
C. Y, viniendo otra vez, los encontró dormidos, porque tenían los ojos cargados. Dejándolos de nuevo, por tercera vez oraba, repitiendo las mismas palabras. Luego se acercó a sus discípulos y les dijo:
+ «Ya podéis dormir y descansar. Mirad, está cerca la hora, y el Hijo del hombre va a ser entregado en manos de los pecadores. ¡Levantaos, vamos! Ya está cerca el que me entrega.»
C. Todavía estaba hablando, cuando apareció Judas, uno de los Doce, acompañado de un tropel de gente, con espadas y palos, mandado por los sumos sacerdotes y los ancianos del pueblo. El traidor les había dado esta contraseña:
S. «Al que yo bese, ése es; detenedlo.»
C. Después se acercó a Jesús y le dijo:
S. «¡Salve, Maestro!»
C. Y lo besó. Pero Jesús le contestó:
+ «Amigo, ¿a qué vienes?»
C. Entonces se acercaron a Jesús y le echaron mano para detenerlo. Uno de los que estaban con él agarró la espada, la desenvainó y de un tajo le cortó la oreja al criado del sumo sacerdote. Jesús le dijo:
+ «Envaina la espada; quien usa espada, a espada morirá. ¿Piensas tú que no puedo acudir a mi Padre? Él me mandaría en seguida más de doce legiones de ángeles. Pero entonces no se cumpliría la Escritura, que dice que esto tiene que pasar.»
C. Entonces dijo Jesús a la gente:
+ «¿Habéis salido a prenderme con espadas y palos, como a un bandido? A diario me sentaba en el templo a enseñar y, sin embargo, no me detuvisteis.»
C. Todo esto ocurrió para que se cumpliera lo que escribieron los profetas. En aquel momento todos los discípulos lo abandonaron y huyeron. Los que detuvieron a Jesús lo llevaron a casa de Caifás, el sumo sacerdote, donde se habían reunido los escribas y los ancianos. Pedro lo seguía de lejos, hasta el palacio del sumo sacerdote, y, entrando dentro, se sentó con los criados para ver en qué paraba aquello. Los sumos sacerdotes y el sanedrín en pleno buscaban un falso testimonio contra Jesús para condenarlo a muerte y no lo encontraban, a pesar de los muchos falsos testigos que comparecían. Finalmente, comparecieron dos, que dijeron:
S. «Éste ha dicho: «Puedo destruir el templo de Dios y reconstruirlo en tres días.»»
C. El sumo sacerdote se puso en pie y le dijo:
S. «¿No tienes nada que responder? ¿Qué son estos cargos que levantan contra ti?»
C. Pero Jesús callaba. Y el sumo sacerdote le dijo:
S. «Te conjuro por Dios vivo a que nos digas si tú eres el Mesías, el Hijo de Dios.»
C. Jesús le respondió:
+ «Tú lo has dicho. Más aún, yo os digo: Desde ahora veréis que el Hijo del hombre está sentado a la derecha del Todopoderoso y que viene sobre las nubes del cielo.»
C. Entonces el sumo sacerdote rasgó sus vestiduras, diciendo:
S. «Ha blasfemado. ¿Qué necesidad tenemos ya de testigos? Acabáis de oír la blasfemia. ¿Qué decidís?»
C. Y ellos contestaron:
S. «Es reo de muerte.»
C. Entonces le escupieron a la cara y lo abofetearon; otros lo golpearon, diciendo:
S. «Haz de profeta, Mesías; ¿quién te ha pegado?»
C. Pedro estaba sentado fuera en el patio, y se le acercó una criada y le dijo:
S. «También tú andabas con Jesús el Galileo.»
C. Él lo negó delante de todos, diciendo:
S. «No sé qué quieres decir.»
C. Y, al salir al portal, lo vio otra y dijo a los que estaban allí:
S. «Éste andaba con Jesús el Nazareno.»
C. Otra vez negó él con juramento:
S. «No conozco a ese hombre.»
C. Poco después se acercaron los que estaban allí y dijeron a Pedro:
S. «Seguro; tú también eres de ellos, te delata tu acento.»
C. Entonces él se puso a echar maldiciones y a jurar, diciendo:
S. «No conozco a ese hombre.»
C. Y en seguida cantó un gallo. Pedro se acordó de aquellas palabras de Jesús: «Antes de que cante el gallo, me negarás tres veces.» Y, saliendo afuera, lloró amargamente. Al hacerse de día, todos los sumos sacerdotes y los ancianos del pueblo se reunieron para preparar la condena a muerte de Jesús. Y, atándolo, lo llevaron y lo entregaron a Pilato, el gobernador. Entonces Judas, el traidor, al ver que habían condenado a Jesús, sintió remordimiento y devolvió las treinta monedas de plata a los sumos sacerdotes y ancianos, diciendo:
S. «He pecado, he entregado a la muerte a un inocente.»
C. Pero ellos dijeron:
S. «¿A nosotros qué? ¡Allá tú!»
C. Él, arrojando las monedas en el templo, se marchó; y fue y se ahorcó. Los sumos sacerdotes, recogiendo las monedas, dijeron:
S. «No es lícito echarlas en el arca de las ofrendas, porque son precio de sangre.»
C. Y, después de discutirlo, compraron con ellas el Campo del Alfarero para cementerio de forasteros. Por eso aquel campo se llama todavía «Campo de Sangre». Así se cumplió lo escrito por Jeremías, el profeta: «Y tomaron las treinta monedas de plata, el precio de uno que fue tasado, según la tasa de los hijos de Israel, y pagaron con ellas el Campo del Alfarero, como me lo había ordenado el Señor.» Jesús fue llevado ante el gobernador, y el gobernador le preguntó:
S. «¿Eres tú el rey de los judíos?»
C. Jesús respondió:
+ «Tú lo dices.»
C. Y, mientras lo acusaban los sumos sacerdotes y los ancianos, no contestaba nada. Entonces Pilato le preguntó:
S. «¿No oyes cuántos cargos presentan contra ti?»
C. Como no contestaba a ninguna pregunta, el gobernador estaba muy extrañado. Por la fiesta, el gobernador solía soltar un preso, el que la gente quisiera. Había entonces un preso famoso, llamado Barrabás. Cuando la gente acudió, les dijo Pilato:
S. «¿A quién queréis que os suelte, a Barrabás o a Jesús, a quien llaman el Mesías?»
C. Pues sabía que se lo habían entregado por envidia. Y, mientras estaba sentado en el tribunal, su mujer le mandó a decir:
S. «No te metas con ese justo, porque esta noche he sufrido mucho soñando con él.»
C. Pero los sumos sacerdotes y los ancianos convencieron a la gente que pidieran el indulto de Barrabás y la muerte de Jesús. El gobernador preguntó:
S. «¿A cuál de los dos queréis que os suelte?»
C. Ellos dijeron:
S. «A Barrabás.»
C. Pilato les preguntó:
S. «¿Y qué hago con Jesús, llamado el Mesías?»
C. Contestaron todos:
S. «Que lo crucifiquen.»
C. Pilato insistió:
S. «Pues, ¿qué mal ha hecho?»
C. Pero ellos gritaban más fuerte:
S. «¡Que lo crucifiquen!»
C. Al ver Pilato que todo era inútil y que, al contrario, se estaba formando un tumulto, tomó agua y se lavó las manos en presencia de la multitud, diciendo:
S. «Soy inocente de esta sangre. ¡Allá vosotros!»
C. Y el pueblo entero contestó:
S. «¡Su sangre caiga sobre nosotros y sobre nuestros hijos!»
C. Entonces les soltó a Barrabás; y a Jesús, después de azotarlo, lo entregó para que lo crucificaran. Los soldados del gobernador se llevaron a Jesús al pretorio y reunieron alrededor de él a toda la compañía; lo desnudaron y le pusieron un manto de color púrpura y, trenzando una corona de espinas, se la ciñeron a la cabeza y le pusieron una caña en la mano derecha. Y, doblando ante él la rodilla, se burlaban de él, diciendo:
S. «¡Salve, rey de los judíos!»
C. Luego le escupían, le quitaban la caña y le golpeaban con ella la cabeza. Y, terminada la burla, le quitaron el manto, le pusieron su ropa y lo llevaron a crucificar. Al salir, encontraron a un hombre de Cirene, llamado Simón, y lo forzaron a que llevara la cruz. Cuando llegaron al lugar llamado Gólgota (que quiere decir: «La Calavera»), le dieron a beber vino mezclado con hiel; él lo probó, pero no quiso beberlo. Después de crucificarlo, se repartieron su ropa, echándola a suertes, y luego se sentaron a custodiarlo. Encima de su cabeza colocaron un letrero con la acusación: «Éste es Jesús, el rey de los judíos.» Crucificaron con él a dos bandidos, uno a la derecha y otro a la izquierda. Los que pasaban lo injuriaban y decían, meneando la cabeza:
S. «Tú que destruías el templo y lo reconstruías en tres días, sálvate a ti mismo; si eres Hijo de Dios, baja de la cruz.»
C. Los sumos sacerdotes con los escribas y los ancianos se burlaban también, diciendo:
S. «A otros ha salvado, y él no se puede salvar. ¿No es el rey de Israel? Que baje ahora de la cruz, y le creeremos. ¿No ha confiado en Dios? Si tanto lo quiere Dios, que lo libre ahora. ¿No decía que era Hijo de Dios?»
C. Hasta los bandidos que estaban crucificados con él lo insultaban. Desde el mediodía hasta la media tarde, vinieron tinieblas sobre toda aquella región. A media tarde, Jesús gritó:
+ «Elí, Elí, lamá sabaktaní.»
C. (Es decir:
+ «Dios mío, Dios mío, ¿por qué me has abandonado?»)
C. Al oírlo, algunos de los que estaban por allí dijeron:
S. «A Elías llama éste.»
C. Uno de ellos fue corriendo; en seguida, cogió una esponja empapada en vinagre y, sujetándola en una caña, le dio a beber. Los demás decían:
S. «Déjalo, a ver si viene Elías a salvarlo.»
C. Jesús dio otro grito fuerte y exhaló el espíritu.
Todos se arrodillan, y se hace una pausa
C. Entonces, el velo del templo se rasgó en dos, de arriba abajo; la tierra tembló, las rocas se rajaron. Las tumbas se abrieron, y muchos cuerpos de santos que habían muerto resucitaron. Después que él resucitó, salieron de las tumbas, entraron en la Ciudad santa y se aparecieron a muchos. El centurión y sus hombres, que custodiaban a Jesús, el ver el terremoto y lo que pasaba, dijeron aterrorizados:
S. «Realmente éste era Hijo de Dios.»
C. Había allí muchas mujeres que miraban desde lejos, aquellas que habían seguido a Jesús desde Galilea para atenderlo; entre ellas, María Magdalena y María, la madre de Santiago y José, y la madre de los Zebedeos. Al anochecer, llegó un hombre rico de Arimatea, llamado José, que era también discípulo de Jesús. Éste acudió a Pilato a pedirle el cuerpo de Jesús. Y Pilato mandó que se lo entregaran. José, tomando el cuerpo de Jesús, lo envolvió en una sábana limpia, lo puso en el sepulcro nuevo que se había excavado en una roca, rodó una piedra grande a la entrada del sepulcro y se marchó. María Magdalena y la otra María se quedaron allí, sentadas enfrente del sepulcro. A la mañana siguiente, pasado el día de la Preparación, acudieron en grupo los sumos sacerdotes y los fariseos a Pilato y le dijeron:
S. «Señor, nos hemos acordado que aquel impostor, estando en vida, anunció: «A los tres días resucitaré.» Por eso, da orden de que vigilen el sepulcro hasta el tercer día, no sea que vayan sus discípulos, roben el cuerpo y digan al pueblo: «Ha resucitado de entre los muertos.» La última impostura sería peor que la primera.»
C. Pilato contestó:
S. «Ahí tenéis la guardia. Id vosotros y asegurad la vigilancia como sabéis.»
C. Ellos fueron, sellaron la piedra y con la guardia aseguraron la vigilancia del sepulcro.
Palabra del Señor