GALEGO
LECTURA DO LIBRO DO ÉXODO
Primeira Lectura Ex 17, 3-7
Dános auga para beber (Ex 17, 2)
Naqueles días, o pobo padecía a sede e murmuraba contra Moisés pola falta de auga:
‑ Por que nos sacaches de Exipto, para facernos morrer de sede, a nós, aos nosos fillos e á nosa habenza?
Moisés clamou entón cara ao Señor:
‑ Que podo facer con esta xente? Acabarán por acantazarme.
O Señor respondeulle:
‑ Pasa diante do pobo, toma contigo algúns dos anciáns de Israel, leva na man a caxata coa que golpeaches o Nilo e camiña. Eu presentareime diante túa, sobre a rocha, alá no Horeb. Ti golpearás a rocha, e dela sairá auga para que o pobo beba.
Moisés fíxoo así, á vista dos anciáns de Israel.
Chamáronlle a aquel lugar Masah e Meribah, porque os israelitas contenderon co Señor e puxérono a proba, preguntando: «Está o Señor connosco ou non?».
Palabra do Señor
SALMO RESPONSORIAL Sal 94, 1-2. 6-7. 8-9
R/. (8): Oxalá escoitedes hoxe a voz do Señor!
Non endurezades os vosos corazóns.
Vinde, cantémoslle ao Señor,
Aclamemos a nosa Rocha salvadora;
acheguémonos á súa presenza dándolle grazas,
aclamémolo con cancións.
Vinde, adorémolo prostrados,
axeonllémonos perante o Señor, que nos creou,
pois el é o noso Deus,
e nós somos o seu pobo, o rabaño que el guía.
Oxalá escoitedes hoxe a súa voz:
non endurezades os vosos corazóns, coma en Meribah,
coma o día de Masah, no deserto,
onde os vosos pais me tentaron:
provocáronme, por máis que tiñan visto os meus feitos.
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS
Segunda Lectura Rm 5, 1-2. 5-8
O Amor derramouse en nós polo Espírito que se nos deu
Irmáns:
Xustificados pola fe, estamos en paz con Deus, por medio do noso Señor Xesús Cristo. Por El temos tamén acceso na fe a esta graza na que nos mantemos; e nos sentimos ledos pola esperanza de acadar a gloria de Deus.
E a esperanza non falla, porque o amor de Deus verteuse nos nosos corazóns mediante o Espírito Santo, que se nos deu.
Pois xa cando nós estabamos aínda, no tempo preciso, Cristo morreu polos impíos. Non é doado que alguén morra por un home xusto (aínda que por un home bo aínda haxa alguén que estea disposto a morrer); pero Deus demostrounos o seu amor no feito de que, sendo aínda pecadores, Cristo morreu por nós.
Palabra do Señor
VERSÍCULO Cf. Xn 4, 42. 15
Señor, verdadeiramente ti es o Salvador do mundo;
dáme auga viva, para que non teña máis sede.
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Evanxeo Xn 4, 5-42 (longo)
Manancial de auga que salta ata a vida eterna
Naquel tempo, chegou Xesús a unha cidade da Samaria chamada Sicar, preto do terreo que lle deixara Xacob a seu fillo Xosé. Estaba alí o pozo de Xacob. E Xesús, canso do camiño, sentou onda o pozo. Era preto das doce da mañá. Chegou unha muller da Samaria sacar auga. E Xesús díxolle:
‑ Dáme de beber.
(Os seus discípulos foran á vila, mercar comida).
Preguntoulle entón a muller samaritana:
‑ Como é que ti, sendo xudeu, me pides a min, muller samaritana, que che dea de beber? (Porque os xudeus non se levan cos samaritanos).
Respondeulle Xesús:
‑ Se coñeceses o don de Deus e quen che di «dáme de beber», ti mesma lle pedirías a el e el daríache auga viva.
Replicoulle a muller:
‑ Señor, se ti nin sequera tes caldeiro e o pozo é fondo, de onde pensas quitar esa auga viva? Seica es ti máis có noso pai Xacob, quen nos deu este pozo, do que beberon el, seus fillos e mailo seu gando?
Xesús contestoulle:
‑ Todo o que bebe desta auga terá sede outra vez; pero o que beba da auga que eu lle darei, nunca máis terá sede: a auga que eu lle darei, converterase dentro del nunha fonte que saltará ata a vida eterna.
A muller suplicou:
‑ Señor, dáme, logo, desa auga para non ter sede nin ter que vir aquí por ela.
Díxolle Xesús:
‑ Vai chamar polo teu marido e volve aquí.
A muller contestou:
‑ Non teño marido.
Xesús díxolle:
‑ Falaches ben, dicindo «non teño marido»; tiveches cinco homes e o que tes agora non é teu marido. Desta si que falaches a verdade.
A muller respondeu:
‑ Señor, vexo que ti es profeta. Os nosos pais adoraron neste monte e vós dicides que é en Xerusalén onde hai que adorar a Deus.
Xesús díxolle:
‑ Faime caso, muller: chega a hora en que nin neste monte nin en Xerusalén adoraredes o Pai. Vós adorades o que non coñecedes; nós adoramos o que coñecemos, pois a salvación vén dos xudeus. Pero chega a hora ‑ e velaí ‑ en que os verdadeiros adoradores adorarán o Pai en espírito e verdade, pois eses son os adoradores que procura o Pai. Deus é espírito e cómpre que os que o adoran, o adoren en espírito e verdade.
Respondeu a muller:
‑ Sei que está para vir o Mesías, o chamado Cristo. Cando el veña, hanos clarexar todas as cousas.
Díxolle Xesús:
‑ Son eu, o que está falando contigo.
Nisto chegaron os seus discípulos e chamoulles a atención que falase cunha muller. Pero ningún lle preguntou: «Que pretendes?» ou «De que falas con esa?»
Entón, deixando a muller o seu cántaro, foi á vila e díxolles aos veciños:
‑ Vide ver un home que me dixo todo canto eu fixen. Non será el o Mesías?
Eles saíron da vila e viñeron onda el.
Mentres, os seus discípulos insistíanlle:
‑ Rabbí, come.
Mais el díxolles:
‑ Eu teño para xantar unha comida que vós non matinades.
Dicíanse entón os discípulos, uns aos outros:
‑ Traeríalle alguén de comer?
Xesús díxolles:
‑ A miña comida é facer a vontade daquel que me mandou e levar ao remate a súa obra. Non dicides vós que aínda faltan catro meses para que chegue a seitura? Ben, pois mirade o que vos digo: erguede os vosos ollos e veredes que os campos están brancos para a seitura. O que sega recibe a paga e recolle froito para a vida eterna, de xeito que se alegra tanto quen sementa coma quen sega. Pois nisto é verdadeiro o dito de que un é quen sementa e outro quen recolle. Eu mandeivos recoller o que vós non traballastes: outros traballaron e vós recollestes o froito do seu traballo.
Moitos samaritanos daquela vila creron nel, pola palabra da muller, que declaraba: «díxome todo canto eu fixen». Por iso os samaritanos chegados onda el, rogábanlle que quedase con eles; e quedou alí dous días. E creron aínda moitos máis polo que el lles dixo. Dicíanlle despois á muller:
‑ Xa non cremos polo que ti nos contaches: nós mesmos o escoitamos e sabemos que este é de verdade o Salvador do mundo.
Palabra do Señor
______________________________________________________________________
Ou máis breve: Xn 5-15. 19b-26. 39a. 40-42
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Naquel tempo, chegou Xesús a unha cidade da Samaria chamada Sicar, preto do terreo que lle deixara Xacob a seu fillo Xosé. Estaba alí o pozo de Xacob. E Xesús, canso do camiño, sentou onda o pozo. Era preto das doce da mañá. Chegou unha muller da Samaria sacar auga. E Xesús díxolle:
‑ Dáme de beber.
(Os seus discípulos foran á vila, mercar comida).
Preguntoulle entón a muller samaritana:
‑ Como é que ti, sendo xudeu, me pides a min, muller samaritana, que che dea de beber?
(Porque os xudeus non se levan cos samaritanos).
Respondeulle Xesús:
‑ Se coñeceses o don de Deus e quen che di «dáme de beber», ti mesma lle pedirías a el e el daríache auga viva.
Replicoulle a muller:
‑ Señor, se ti nin sequera tes caldeiro e o pozo é fondo, de onde pensas quitar esa auga viva? Seica es ti máis có noso pai Xacob, quen nos deu este pozo, do que beberon el, seus fillos e mailo seu gando?
Xesús contestoulle:
‑ Todo o que bebe desta auga terá sede outra vez; pero o que beba da auga que eu lle darei, nunca máis terá sede: a auga que eu lle darei, converterase dentro del nunha fonte que saltará ata a vida eterna.
A muller suplicou:
‑ Señor, dáme, logo, desa auga para non ter sede nin ter que vir aquí por ela.
Vexo, Señor, que ti es profeta. Os nosos pais adoraron neste monte e vós dicides que é en Xerusalén onde hai que adorar a Deus.
Xesús díxolle:
‑ Faime caso, muller: chega a hora en que nin neste monte nin en Xerusalén adoraredes o Pai. Vós adorades o que non coñecedes; nós adoramos o que coñecemos, pois a salvación vén dos xudeus. Pero chega a hora ‑ e velaí ‑ en que os verdadeiros adoradores adorarán o Pai en espírito e verdade, pois eses son os adoradores que procura o Pai. Deus é espírito e cómpre que os que o adoran, o adoren en espírito e verdade.
Respondeu a muller:
‑ Sei que está para vir o Mesías, o chamado Cristo. Cando el veña, hanos clarexar todas as cousas.
Díxolle Xesús:
‑ Son eu, o que está falando contigo.
Moitos samaritanos daquela vila creron nel. Por iso os samaritanos chegados onda el, rogábanlle que quedase con eles; e quedou alí dous días. E creron aínda moitos máis polo que el lles dixo. Dicíanlle despois á muller:
‑ Xa non cremos polo que ti nos contaches: nós mesmos o escoitamos e sabemos que este é de verdade o Salvador do mundo.
Palabra do Señor
CASTELLANO
Primera lectura
Lectura del libro del Éxodo (17,3-7):
En aquellos días, el pueblo, torturado por la sed, murmuró contra Moisés: «¿Nos has hecho salir de Egipto para hacernos morir de sed a nosotros, a nuestros hijos y a nuestros ganados?»
Clamó Moisés al Señor y dijo: «¿Qué puedo hacer con este pueblo? Poco falta para que me apedreen.»
Respondió el Señor a Moisés. «Preséntate al pueblo llevando contigo algunos de los ancianos de Israel; lleva también en tu mano el cayado con que golpeaste el río, y vete, que allí estaré yo ante ti, sobre la peña, en Horeb; golpearás la peña, y saldrá de ella agua para que beba el pueblo.»
Moisés lo hizo así a la vista de los ancianos de Israel. Y puso por nombre a aquel lugar Masá y Meribá, por la reyerta de los hijos Israel y porque habían tentado al Señor, diciendo: «¿Está o no está el Señor en medio de nosotros?»
Palabra de Dios
Salmo
Sal 94,1-2.6-7.8-9
R/. Ojalá escuchéis hoy la voz del Señor:
«No endurezcáis vuestro corazón.»
Venid, aclamemos al Señor,
demos vítores a la Roca que nos salva;
entremos a su presencia dándole gracias,
aclamándolo con cantos. R/.
Entrad, postrémonos por tierra,
bendiciendo al Señor, creador nuestro.
Porque él es nuestro Dios,
y nosotros su pueblo, el rebaño que él guía. R/.
Ojalá escuchéis hoy su voz:
«No endurezcáis el corazón como en Meribá,
como el día de Masá en el desierto;
cuando vuestros padres me pusieron a prueba
y me tentaron, aunque habían visto mis obras.» R/.
Segunda lectura
Lectura de la carta del apóstol san Pablo a los Romanos (5,1-2.5-8):
Ya que hemos recibido la justificación por la fe, estamos en paz con Dios, por medio de nuestro Señor Jesucristo. Por él hemos obtenido con la fe el acceso a esta gracia en que estamos: y nos gloriamos, apoyados en la esperanza de alcanzar la gloria de Dios. Y la esperanza no defrauda, porque el amor de Dios ha sido derramado en nuestros corazones con el Espíritu Santo que se nos ha dado. En efecto, cuando nosotros todavía estábamos sin fuerza, en el tiempo señalado, Cristo murió por los impíos; en verdad, apenas habrá quien muera por un justo; por un hombre de bien tal vez se atrevería uno a morir; mas la prueba de que Dios nos ama es que Cristo, siendo nosotros todavía pecadores, murió por nosotros.
Palabra de Dios
Evangelio del domingo
Lectura del santo evangelio según san Juan (4,5-42):
En aquel tiempo, llegó Jesús a un pueblo de Samaria llamado Sicar, cerca del campo que dio Jacob a su hijo José; allí estaba el manantial de Jacob. Jesús, cansado del camino, estaba allí sentado junto al manantial. Era alrededor del mediodía.
Llega una mujer de Samaria a sacar agua, y Jesús le dice: «Dame de beber.» Sus discípulos se habían ido al pueblo a comprar comida.
La samaritana le dice: «¿Cómo tú, siendo judío, me pides de beber a mí, que soy samaritana?» Porque los judíos no se tratan con los samaritanos.
Jesús le contestó: «Si conocieras el don de Dios y quién es el que te pide de beber, le pedirías tú, y él te daría agua viva.»
La mujer le dice: «Señor, si no tienes cubo, y el pozo es hondo, ¿de dónde sacas agua viva?; ¿eres tú más que nuestro padre Jacob, que nos dio este pozo, y de él bebieron él y sus hijos y sus ganados?»
Jesús le contestó: «El que bebe de esta agua vuelve a tener sed; pero el que beba del agua que yo le daré nunca más tendrá sed: el agua que yo le daré se convertirá dentro de él en un surtidor de agua que salta hasta la vida eterna.»
La mujer le dice: «Señor, dame de esa agua así no tendré más sed ni tendré que venir aquí a sacarla.»
Él le dice: «Anda, llama a tu marido y vuelve.»
La mujer le contesta: «No tengo marido».
Jesús le dice: «Tienes razón que no tienes marido; has tenido ya cinco y el de ahora no es tu marido. En eso has dicho la verdad.»
La mujer le dijo: «Señor, veo que tú eres un profeta. Nuestros padres dieron culto en este monte, y vosotros decís que el sitio donde se debe dar culto está en Jerusalén.»
Jesús le dice: «Créeme, mujer: se acerca la hora en que ni en este monte ni en Jerusalén daréis culto al Padre. Vosotros dais culto a uno que no conocéis; nosotros adoramos a uno que conocemos, porque la salvación viene de los judíos. Pero se acerca la hora, ya está aquí, en que los que quieran dar culto verdadero adorarán al Padre en espíritu y verdad, porque el Padre desea que le den culto así Dios es espíritu, y los que le dan culto deben hacerlo en espíritu y verdad.»
La mujer le dice: «Sé que va a venir el Mesías, el Cristo; cuando venga, él nos lo dirá todo.»
Jesús le dice: «Soy yo, el que habla contigo.»
En aquel pueblo muchos creyeron en él. Así, cuando llegaron a verlo los samaritanos, le rogaban que se quedara con ellos. Y se quedó allí dos días. Todavía creyeron muchos más por su predicación, y decían a la mujer: «Ya no creemos por lo que tú dices; nosotros mismos lo hemos oído y sabemos que él es de verdad el Salvador del mundo.»
Palabra del Señor